Ενώ η δόξα λυσσομανούσε γύρω του και η Ελλάδα εμπέδωνε το όνομά του και το καταχωρούσε στους «ήρωες», ο Νίκος Γκάλης είχε να διαχειριστεί την ψυχική νόσο της πρώτης συζύγου του. Μια συνέντευξή της, σε μια εφημερίδα της τότε εποχής, ήταν αρκετή να μας κάνει όλους να ψυχανεμιστούμε ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την
Τζένη. Η είσοδός της σε νευρολογική κλινική επιβεβαίωσε τις φήμες.
Η επόμενη σελίδα, που αφορούσε την προσωπική του ζωή, ήταν πρωτοσέλιδο τεράστιο για τον θάνατο της Τζένης σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθώς έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα με το αυτοκίνητό της. Κι έτσι εκείνος, έπρεπε ακόμα μια φορά παράλληλα με τη δόξα και τις ιαχές θριάμβου, να διαχειριστεί στην προσωπική του ζωή, ένα δράμα, μια απώλεια. Δεν το λες κι εύκολο πράγμα…
Η Ελλάδα αντίστοιχα είχε να διαχειριστεί την έννοια της κακής δημοσιογραφίας. Μια φωτογραφία του τραβηγμένη ανάμεσα σε σταυρούς νεκροταφείου και κείνος να πηγαίνει με ένα μπουκέτο λουλούδια… κι άλλο «τσακ», να τα ακουμπάει σε τάφο… κι άλλο «τσακ» να χαμηλώνει το κεφάλι… Ήταν η εποχή που εξοικειωνόμασταν με «τσακ» ανθρώπων ανάμεσα σε όποιους «σταυρούς» τους. Αν κρίνω εκ του αποτελέσματος, μια χαρά προσαρμοστήκαμε στην έλλειψη ηθικών κανόνων, στη φθήνια, στην ανεντιμότητα, στην ξιπασιά.
Πολλά χρόνια μετά, ο αιώνια μελαγχολικός, λιγομίλητος, αγοραφοβικός για τους πολλούς, ασκόρπιστος για μένα άνθρωπος, που τόσο πεισματικά αρνιόταν τα στερεότυπα του «μεγάλου», ήτοι μπουζούκια, λουλούδια να ραίνουν αιδούς και πίστες, φωτογραφίες με σιλικονάτα χείλη και στήθη, τζούφια προεδριλίκια, ένωσε τη ζωή του με μια άλλη γυναίκα. Ήταν η εποχή που στη χώρα μας γιορτάζαμε τους γάμους με βεγγαλικά και εκατομμύρια σε γη και ουρανό σκορπισμένα. Αν και οικονομικά τακτοποιημένος από ιδρώτα (απαραίτητη η διευκρίνιση) και συναισθηματικά διψασμένος, κατάφερε και πάλι να μη χάσει την έννοια του μέτρου. Κι ήρθε η κόρη! Πρώτες φωτογραφίες του Νίκου Γκάλη με βλέμμα καθαρής χαράς. Ανέφελο. Έμοιαζε, επιτέλους, να έχει βρει η προσωπική του πυξίδα, ένα λιμάνι.
Προχθές, διαβάζοντας για κείνον, κοντοστάθηκα σε μια φράση του «Μία όταν γεννήθηκε η κόρη μου και μία σήμερα». Κλασικός Γκάλης. Λέξεις-τηλεγράφημα που τα έλεγαν όλα. Γράφτηκαν και θα γραφτούν τόσα και τόσα για τον Νίκο Γκάλη. Πολλά μαθήματα παρέδωσε ως παίχτης, ως μαχητής, ως «μέγας». Θα ήθελα να σας ρίξω τον φακό και σε ένα ακόμα. Τι να την κάνεις τη δόξα αν δεν έχεις μάτια συγκεκριμένα να καθρεπτίσεις τη χαρά σου; Αλίμονο σ΄ όποιον αφέθηκε στα «μπράβο» των πολλών. Όταν σ΄ αυτά στηρίχθηκε για να ισορροπήσει. Ο Νίκος Γκάλης με συγκινούσε ανέκαθεν γιατί μια ζωή περπατούσε «έμμετρα» απέναντι σε βλέμματα και παλαμάκια. Θαρρείς κοίταζε τη δόξα με γυαλιά ηλίου. Δεν το λες κι εύκολο πράγμα… «Μία η κόρη μου και μία χθες»... "Ουφ!", σκέφτηκα ανακουφισμένη. Ετούτος ο «Θεός» βρήκε μάτια να καθρεπτίσει τη διαδρομή του. Βρήκε ένα παιδί-ακροατήριο να διηγείται κατορθώματα. Λες και όλοι εμείς καταθέτουμε πλέον ως μάρτυρες για να μάθει τι σημαντικό έγινε κάποτε η κόρη του και μόνον. Τι να την κάνεις αλλιώς τη δόξα την επομένη της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου